Θέτοντας όρια και πειθαρχία στο παιδί.

Πολλές φορές τα παιδιά με τη συμπεριφορά τους, δοκιμάζουν τους γονείς τους και προσπαθούν να διαπιστώσουν μέχρι που φτάνουν τα όρια τους. Όταν συμβαίνει αυτό, οι γονείς θα πρέπει με πολλή υπομονή και ψυχραιμία (όσο δύσκολο κι αν φαίνεται την προκειμένη στιγμή) να χειρίζονται την κατάσταση, με μεθόδους που εκπαιδεύουν τα παιδιά και τα μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν κριτικά τις διάφορες καταστάσεις που βρίσκουν στο δρόμο τους. Έτσι για παράδειγμα, η πρόσκαιρη στέρηση ενός προνομίου όπως το να παρακολουθήσουν το αγαπημένο τους πρόγραμμα στην τηλεόραση ή η στέρηση μιας αγαπημένης ενασχόλησης, όπως ένα παιχνίδι στο κομπιούτερ, είναι πιο ενδεδειγμένοι τρόποι χειρισμού.

Στα μικρότερα παιδιά θα μπορούσαμε να τους αποσπάσουμε την προσοχή όταν κάνουν κάτι ενοχλητικό κάνοντας ένα δυνατό θόρυβο και φωνάζοντας «Μη».

Επίσης θα ήταν καλό να επισημαίνουμε όταν το παιδί συμπεριφέρεται σωστά. Το επιβραβεύουμε για τις αξιέπαινες πράξεις του, όχι μόνο όταν είμαστε μόνοι με το παιδί, αλλά και μπροστά σε άλλους.

Για να κατορθώσουμε τώρα να έχουμε ένα σωστό και πειθαρχημένο παιδί, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι για το τι ζητάμε απ' αυτό και σταθεροί στις απόψεις μας. Επίσης, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι για το τι θα επακολουθήσει εαν δεν ακολουθήσει τους κανόνες. Όταν βάζουμε όρια στα παιδιά μας, να σκεφτόμαστε πάντα την ηλικία τους και την ωριμότητα τους.

Από τη μια είναι σωστό να είμαστε αυστηροί με τα παιδιά μας, αλλά θα ήταν καλό κάποιες φορές να διαπραγματευόμαστε με αυτά γιατί αυτό τα βοηθά στην ανάπτυξη της κοινωνικότητας τους.

Για το πόσο πρέπει να διαρκέσει η τιμωρία, οι περισσότεροι ειδικοί λένε ότι ένα λεπτό για κάθε έτος του παιδιού είναι αρκετό (π.χ. για ένα παιδί τεσσάρων ετών, η τιμωρία πρέπει να διαρκεί 4 λεπτά). Επίσης θα πρέπει να διαλέγουμε σημείο ασφαλές και που να μην είναι τρομακτικό για τα παιδιά, όπως για παράδειγμα μία καρέκλα και όχι κλείσιμο στην τουαλέτα. Όταν ο χρόνος της τιμωρίας τελειώσει, κουβεντιάζουμε σύντομα και χωρίς πολλές λεπτομέρειες με το παιδί για το λόγο που μπήκε σε τιμωρία και μετά συνεχίζουμε κανονικά ότι κάναμε.

Όταν βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο, ποτέ δεν περιμένουμε μέχρι τα πράγματα να βγουν εκτός ελέγχου. Μιλούμε στο παιδί όσο είμαστε ακόμη στο σπίτι για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται όταν βρίσκεται σε δημόσιο χώρο.

Εάν αναγκαστούμε να επιβάλουμε τιμωρία ενώ βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο, σίγουρα δεν είναι σωστό να φωνάξουμε στο παιδί και ακόμα χειρότερα να το χτυπήσουμε. Με αυτό τον τρόπο το μόνο που θα πετύχουμε είναι να εξευτελίσουμε το παιδί χωρίς να το διδάξουμε ότι δε συμπεριφέρθηκε σωστά. Καλύτερο θα ήταν να το βάλουμε να καθίσει σε ένα παγκάκι στο πάρκο λέγοντας του ότι είναι τιμωρημένο για κάποιο χρονικό διάστημα. Ή θα μπορούσαμε ακόμη να του στερήσουμε ένα προνόμιο, π.χ. να μην επισκεφθεί τη γιαγιά σήμερα γιατί δεν ήταν καλό παιδί.

Εάν για κάποιο λόγο αδυνατούμε να το χειριστούμε τη δεδομένη στιγμή, τότε λέμε στο παιδί ότι θα το συζητήσουμε όταν πάμε σπίτι. Πράγμα που το τηρούμε οπωσδήποτε.

Πώς αντιμετωπίζουμε το τρίχρονο παιδάκι μας όταν ξεσπά στην υπεραγορά και αρχίζει να κλωτσάει και να ουρλιάζει;

Το κατσάδιασμα κατά τη διάρκεια ενός ξεσπάσματος δε θα λειτουργήσει θετικά. Αντί αυτού, ήρεμα λέμε στο παιδί μας ότι καταλαβαίνουμε τα συναισθήματά του. Έτσι του δίνουμε την ευκαιρία να μας πει τι θέλει.

Αν δεν ησυχάσει, πηγαίνουμε σπίτι. Αν δεν μπορούμε να φύγουμε είναι λάθος να παραδοθούμε στις επιθυμίες του, γιατί θα πιστέψει ότι με αυτή του τη συμπεριφορά μπορεί να μας ελέγχει.

Προσπαθούμε να αποφύγουμε ένα ξέσπασμα αποφεύγοντας αυτό που το πυροδοτεί. Για παράδειγμα, αν ξέρουμε ότι τα ψώνια κοντά στην ώρα ύπνου του παιδιού ενέχουν τον κίνδυνο ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς, τότε δεν το διακινδυνεύουμε και απλά επιλέγουμε κάποια άλλη ώρα.

Πώς αντιμετωπίζουμε το πεντάχρονο παιδί μας όταν αρχίζει να φτιάχνει φανταστικές ιστορίες;

Είναι φυσιολογικό τα παιδιά 4 με 5 ετών να φτιάχνουν φανταστικές ιστορίες στο μυαλό τους. Με αυτόν τον τρόπο διασκεδάζουν, οπότε είναι εντάξει να το συνεχίσουμε και εμείς μαζί τους. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία συνηθίζουν να μεταφέρονται από την πραγματικότητα στον φανταστικό τους κόσμο γατί αυτό τους ευχαριστεί.

Αλλά μερικές φορές μπορεί να πουν ψέματα για να κρύψουν κάτι. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο συζητούμε με το παιδί την αξία του να είναι κάποιος αξιότιμος και ειλικρινής.

Στα μεγαλύτερα παιδιά, που ξέρουν τη διαφορά αλήθειας και ψέματος, μια επαναλαμβανόμενη ψευδής συμπεριφορά ίσως να σημαίνει ότι κάτι τα αναστατώνει. Θα πρέπει να συζητήσουμε με το παιδί αν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιδράσει σε αυτό που το αναστατώνει. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα από βιβλία (π.χ. σχετικά παραμύθια) για να βρούμε τρόπο να συζητήσουμε τέτοιου είδους προβλήματα.

Ακόμα και μεγαλύτερα παιδιά και έφηβοι έχουν ξεσπάσματα (π.χ. τσακώνονται ή μιλούν άσχημα). Θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε και αυτούς με ηρεμία, όπως ακριβώς και τα μικρότερα παιδιά.

Πηγή: iliaktida.eu